Interlude
Ο μεγαλύτερος μου φόβος είναι τα τηλεφωνήματα μέσα στη νύχτα.Όσες φορές ακούγεται το αιφνίδιο κουδούνισμα του τηλεφώνου τις μικρές ώρες,ξέρω πως δεν είναι για καλό.Πως αμέσως μετά θα φύγω βιαστικά για το νοσοκομείο ή για ταξίδι έχοντας μαύρα ρούχα στις αποσκευές.Σπάνια είναι κάποιος φίλος που σχημάτισε το νούμερο κουρασμένος από τη συνήθεια της μοναχικής μέθης,χαρίζοντας κάποιες εξαιρέσεις στον κανόνα.
Το προχθεσινό όμως τηλεφώνημα ήταν διαφορετικό.
Μια φωνή βαθιά και γνώριμη.Ενώ ο ύπνος είχε πια διακοπεί,ένιωσα να γλιστράω σε ένα όνειρο.Σαν μια ταινία προβάλονταν ξεχασμένες εικόνες,έχοντας ως soundtrack τη ζεστή φωνή.
Ξαφνικά δεν ήταν χαράματα,δεν ξημέρωνε καινούρια μέρα αλλά κάποια χρόνια πριν.Δεν ήταν τα βλέφαρα που βάραιναν τώρα μα το ακουστικό.Ανάμεσα σε αγχωμένα "χαθήκαμε",βασανιστικές παύσεις να προδίδουν την αμηχανία.Απαντούσα σαν υπνωτισμένος χωρίς να καταλαβαίνω το νόημα των όσων έλεγα.
Ένιωθα πως η φωνή δεν απευθυνόταν πια σε μένα αλλά σε κάποιον άλλον που είχα αφήσει πίσω.
Κατέβασα ήρεμα το ακουστικό.
Τελικά είχα κάνει λάθος.Και αυτό το τηλεφώνημα προμήνυε το τελεσίδικο.Μόνο που αυτή τη φορά,ό,τι είχε πεθάνει,δεν βρισκόταν κάπου στην άλλη άκρη της γραμμής αλλά μέσα μου.
posted by still ill @ 6:43 AM
8 Comments:
don't know why, don't know why
things vaporise and rise to the sky
(από το "happy when it rains", παρά τη σημερινή λιακάδα)
πόνος η λυτρωση? Η και τα δυο?
Ευτυχώς Citronella διάλεξες τους στίχους των Jesus and Mary Chain,αν είχες επιλέξει αυτούς του σχεδόν ομότιτλου τραγουδιού των Garbage τότε η προσπάθεια να ξορκίσουμε λίγο τη μελαγχολική διάθεση θα έπεφτε στο κενό.
Φοβάμαι Ymeli πως κάποιες στιγμές το 'ή' δεν έχει κάποιο νόημα και ο πόνος είναι,σαν την ποίηση,το καταφύγιο που φθονούμε.
Στιγμές που "what seems like an interlude now",couldn't be the "beggining of love",only its definite end.
Ακόμα και αυτές οι στιγμές, είναι κάτι.Άλλοι έχουν ξεχάσει πως κουδουνίζει ένα τηλέφωνο.
Ακόμα και αυτές οι στιγμές είναι στιγμές ζωής,και η νύχτα γίνεται μέρα, από την τέλεια κάθαρση.
Μάλλον candyblue θα διαφωνήσω μαζί σου.Λέω "μάλλον" γιατί αύριο μπορεί και να συμφωνήσω,οι διαθέσεις και ο τρόπος που βλέπουμε τα πράγματα μοιάζουν με ποτάμι.
Μάλλον,ξαναλέω,προτιμώ τη σιωπή του τηλεφώνου και ας είναι οι στιγμές αυτές,όντως, στιγμές ζωής.
Επειδή είναι μιας ζωής περασμένης που γλίστρησε σαν το νερό μέσα στα δάχτυλα και όχι αυτής που αναβλύζει τώρα.
Όσο για την κάθαρση,κρατά τόσο λίγο ώστε μένει σαν μια υποψία.
beginning!
Αν κάθεσαι νυχτιάτικα να ακούς τη Siouxsie με τον Morrissey,μεθώντας όχι μόνο με τη γλύκα του αλκοόλ,αλλά και της φωνής,κάνεις τέτοια λάθη.
Ο πόνος και η λύτρωση μερικές φορές ειναι τοσο κοντά που δεν μπορούμε να τα διαχωρίσουμε δυστηχώς..
Είναι λύτρωση,paranoic?Όταν με τον ήχο ενός γέλιου ή μιας ξεχασμένης μελωδίας,με ένα άρωμα που θα μας χτυπήσει ξαφνικά,οι πρώτοι ξανά θα ανάψουνε καημοί.
Και γιατί να μιλάμε για λύτρωση;Εμείς οι ίδιοι δεν είμαστε που επιδιώκουμε να είμαστε σκλάβοι όλων αυτών που μας εξυψώνουν;
'H μας βυθίζουν στον βαθύτερο πόνο.
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home